การหาเสียงตามบ้านช่วยชะลอการแพร่ระบาดได้อย่างไร

ตอนนี้ การศึกษาที่ร่วมเขียนโดยศาสตราจารย์ของ MIT แสดงให้เห็นว่าโปรแกรมนั้นประกอบด้วยการหาเสียงแบบ door-to-door โดยอาสาสมัครชุมชน กระจายข้อมูลที่มีค่า และเปลี่ยนแปลงการปฏิบัติสาธารณะระหว่างการแพร่ระบาด การค้นพบนี้ยังแสดงให้เห็นว่าประเทศที่มีทรัพยากรน้อยที่สุดสามารถต่อสู้กับโรคระบาดและได้รับความไว้วางใจจากสาธารณชนในสถานการณ์ที่ยากลำบากได้อย่างไร Lily Tsai ศาสตราจารย์ด้านรัฐศาสตร์แห่ง MIT และผู้ร่วมเขียนรายงานฉบับใหม่ที่ให้รายละเอียดเกี่ยวกับผลการวิจัยกล่าวว่า "การประชาสัมพันธ์โดยรัฐบาลที่เป็นสื่อกลาง (ตามอาสาสมัคร) มีผลกระทบเชิงบวกต่อผลลัพธ์ [ด้านสุขภาพ] ทั้งหมดที่เราวัดได้" "ผู้คนรู้จัก [เกี่ยวกับอีโบลา] มากขึ้น มีความเข้าใจข้อเท็จจริงเกี่ยวกับโรคระบาดมากขึ้น และเต็มใจปฏิบัติตามมาตรการควบคุมของรัฐบาลมากขึ้น และท้ายน้ำ พวกเขามีแนวโน้มที่จะไว้วางใจสถาบันของรัฐบาลมากกว่า" แท้จริงแล้ว หลังจากพูดคุยกับหัวคะแนน ผู้อยู่อาศัยในเมืองมอนโรเวีย เมืองหลวงของไลบีเรีย สนับสนุนนโยบายการควบคุมโรคมากขึ้น 15 เปอร์เซ็นต์ มีแนวโน้มน้อยกว่า 10 เปอร์เซ็นต์ที่จะฝ่าฝืนคำสั่งห้ามการชุมนุมสาธารณะ (เพื่อจำกัดการแพร่กระจายของอีโบลา) และอีก 26 คะแนน เปอร์เซ็นต์ มีแนวโน้มที่จะสนับสนุนการฝังศพของเหยื่อโดยเจ้าหน้าที่ของรัฐ และร้อยละ 9 มีแนวโน้มที่จะไว้วางใจกระทรวงสาธารณสุขของไลบีเรีย ท่ามกลางผลลัพธ์อื่นๆ พวกเขายังมีแนวโน้มที่จะใช้เจลทำความสะอาดมือมากขึ้น 10 เปอร์เซ็นต์ น่าประหลาดใจที่โครงการเผยแพร่อาสาสมัครประสบความสำเร็จหลังจากการรณรงค์ก่อนหน้านี้ในปี 2014 ซึ่งใช้เจ้าหน้าที่กระทรวงสาธารณสุข ถูกทอดทิ้ง และ "เผชิญกับความไม่เชื่อและความรุนแรงโดยสิ้นเชิง" ตามที่หนังสือพิมพ์ฉบับใหม่ระบุ "มักมีข้อสันนิษฐานว่าการเข้าถึงของรัฐบาลไม่ได้ผล" Tsai ศาสตราจารย์ด้านรัฐศาสตร์ของ Ford แห่ง MIT กล่าว "สิ่งที่เราพบคือมันใช้งานได้ แต่จริงๆ แล้วสิ่งสำคัญคือวิธีดำเนินการและจัดโครงสร้างการขยายงานของรัฐบาล" การวิจัยแสดงให้เห็นว่า 30 เปอร์เซ็นต์ของคนที่พูดคุยกับหัวคะแนนรู้จักอาสาสมัครเหล่านั้นอยู่แล้ว ซึ่งเป็นการเพิ่มชั้นของความไว้วางใจทางสังคมให้กับโปรแกรม และอาสาสมัครทุกคนได้เดินรณรงค์ในชุมชนที่พวกเขาอาศัยอยู่ "พวกเขาสร้างความไว้วางใจระหว่างบุคคลและทำให้ผู้คนสามารถรับผิดชอบต่อข้อมูลที่ผิด" Tsai กล่าว "พวกเขาเป็นเหมือนผู้ค้ำประกันเงินกู้ มันเป็นวิธีการพูดว่า 'คุณไว้ใจฉันได้ ฉันจะร่วมลงนามกับรัฐบาล ฉันจะค้ำประกันให้'" กระดาษ "การสร้างความน่าเชื่อถือและความร่วมมือในการตั้งค่าความน่าเชื่อถือต่ำ: การโน้มน้าวใจและความรับผิดชอบแหล่งที่มาในไลบีเรียในช่วงวิกฤตอีโบลาปี 2557-2558" ปรากฏล่วงหน้าในรูปแบบ ออนไลน์ในวารสารการศึกษาการเมืองเปรียบเทียบ นอกจาก Tsai แล้ว ผู้เขียนยังมี Benjamin S. Morse PhD '19 ผู้จัดการฝึกอบรมอาวุโสและนักวิจัยที่ Abdul Latif Jameel Poverty Action Lab (J-PAL) ของ MIT และ Robert A. Blair ผู้ช่วยศาสตราจารย์ด้านรัฐศาสตร์และนานาชาติ และกิจการสาธารณะที่มหาวิทยาลัยบราวน์ เมื่อ "สัญญาณราคาแพง" สร้างความมั่นใจ ไลบีเรียเผชิญกับความท้าทายมากมายในขณะที่รับมือกับวิกฤตอีโบลา สงครามกลางเมืองที่โหดร้ายของประเทศระหว่างปี 2532 ถึง 2546 ทำให้การทำงานส่วนใหญ่ของรัฐบาลต้องสูญเสียไป และในขณะที่ประเทศได้ดำเนินขั้นตอนสำคัญสู่ความมั่นคงแล้ว แต่ก็ยังมีความสงสัยอย่างลึกซึ้งและกว้างขวางเกี่ยวกับรัฐบาล "ในไลบีเรีย คุณมีฉากหลังความขัดแย้งที่ประชาชนไม่ไว้วางใจรัฐบาลอย่างรุนแรง" ไช่อธิบาย “เมื่อประชาชนบอกว่าไม่ไว้วางใจรัฐบาล บางครั้งพวกเขาคิดว่ารัฐบาลกำลังทำร้ายพวกเขาจริง ๆ ทางร่างกาย” โรคระบาด เพื่อดำเนินการศึกษา การวิจัยได้ทำการสำรวจความคิดเห็นของประชาชนหลายครั้งในไลบีเรียในปี 2014 และ 2015 และเพิ่มการสัมภาษณ์เชิงลึก 80 ครั้งกับผู้นำรัฐบาลและผู้อยู่อาศัยในชุมชนสุ่มตัวอย่าง 40 แห่งในมอนโรเวีย แน่นอน อีโบลาเป็นปัญหาสำคัญในไลบีเรีย โดยรวมแล้วมีรายงานผู้ป่วยอีโบลา 10,678 ราย และเสียชีวิต 4,810 รายจากโรคดังกล่าว ในเดือนมิถุนายน พ.ศ. 2557 การสำรวจพบว่า 38 เปอร์เซ็นต์ของชาวเมืองมอนโรเวียคิดว่าคำแถลงของรัฐบาลเกี่ยวกับอีโบลาเป็น "เรื่องโกหก" ที่ออกแบบมาเพื่อระดมเงินทุนเพิ่มเติมจากกลุ่มช่วยเหลือภายนอก อย่างไรก็ตาม การศึกษาพบว่า เมื่อโครงการอาสาสมัครเริ่มดำเนินการ หัวคะแนนไม่เพียงเข้าถึงประชาชนจำนวนมาก แต่ยังโน้มน้าวใจประชาชนให้เชื่อในสิ่งที่พวกเขาพูดด้วย ขณะที่เคาะประตูในชุมชนของตนเอง หัวคะแนนจะสวมผ้ากันเปื้อนและป้ายเพื่อระบุว่าตนเองเป็นอาสาสมัครโครงการ พวกเขาแจกจ่ายข้อมูลและสนทนากับผู้อยู่อาศัยคนอื่น ๆ และแม้แต่เสนอข้อมูลติดต่อของตนเองแก่ผู้คน ซึ่งเป็นท่าทางที่สำคัญ (และอาจมีความเสี่ยง) ที่ให้รูปแบบการแสดงความรับผิดชอบต่อพลเมืองคนอื่น ๆ "ส่วนใหญ่ของสิ่งที่ได้ผลคือเจ้าหน้าที่ภาคสนามช่วยให้ผู้คนที่พวกเขากำลังค้นหาสามารถติดตามพวกเขาได้" ไช่กล่าว "นั่นเป็นความมุ่งมั่นที่ค่อนข้างใหญ่ สิ่งที่เราเรียกว่า 'สัญญาณที่มีราคาแพง' สัญญาณราคาแพงช่วยสร้างความไว้วางใจ เพราะมันไม่ใช่คำพูดราคาถูก" ท้ายที่สุดแล้ว ในขณะที่อีโบลาระบาดหนักในไลบีเรีย การรณรงค์ของอาสาสมัครก็ "ได้ผลอย่างน่าทึ่ง (และน่าประหลาดใจ)" ในการเปลี่ยนแปลงทั้งพฤติกรรมและทัศนคติ บทความนี้สรุป กรณีศึกษาในการสร้างความไว้วางใจขึ้นมาใหม่? ไช่เชื่อว่านอกเหนือจากขอบเขตเฉพาะของการตอบสนองอีโบลาของไลบีเรียแล้ว ยังมีประเด็นที่ใหญ่กว่าที่สามารถนำไปใช้กับการศึกษาของประเทศอื่นๆ ได้ ประการหนึ่ง ในขณะที่ไลบีเรียได้รับความช่วยเหลือสำคัญในการต่อสู้กับอีโบลาจากองค์การอนามัยโลกและองค์กรพัฒนาเอกชนอื่น ๆ เธอคิดว่าความต้องการความช่วยเหลือระยะสั้นไม่ควรขัดขวางการสร้างขีดความสามารถของรัฐบาลในระยะยาว “ในระยะสั้น มันสมเหตุสมผลแล้วที่นักแสดงภายนอกจะเข้ามาแทนที่รัฐบาล” ไช่กล่าว "ในระยะกลางและระยะยาว เราต้องพิจารณาว่าสิ่งทดแทนนั้นอาจส่งผลต่อความไว้วางใจและความเชื่อมั่นที่ประชาชนมีต่อรัฐบาลของพวกเขา" สำหรับหลาย ๆ คน เธอกล่าวเสริมว่า "ข้อสันนิษฐานคือรัฐบาลไม่สามารถทำได้หรือไม่ควรทำ" ทั้งที่จริง ๆ แล้วภายใต้รัฐบาลที่มีทรัพยากรมากก็สามารถสร้างความคืบหน้าในประเด็นร้ายแรงได้ อีกประเด็นหนึ่งคือกรณีของไลบีเรียแสดงให้เห็นวิธีที่รัฐบาลสามารถสร้างความมั่นใจให้กับประชาชนของตนได้ “ในหลายๆ ประเทศในปัจจุบัน ความไว้วางใจในสถาบัน ความไว้วางใจในหน่วยงาน ความไว้วางใจในแหล่งข้อมูลต่ำมาก และที่ผ่านมามีการวิจัยน้อยมากเกี่ยวกับวิธีการสร้างความไว้วางใจใหม่” ไช่กล่าว "มีการวิจัยมากมายเกี่ยวกับสิ่งที่ทำให้ความไว้วางใจลดลง" อย่างไรก็ตาม เธอกล่าวเสริมว่า "นั่นคือสิ่งที่ฉันคิดว่าพิเศษสำหรับกรณีนี้ ความน่าเชื่อถือถูกสร้างขึ้นและประสบความสำเร็จภายใต้สถานการณ์ที่ไม่น่าเป็นไปได้"