ไม่มีเรื่องน่าหัวเราะ: เสียงหัวเราะมีบทบาทสำคัญในการเปลี่ยนแปลงของกลุ่ม

นักวิจัยได้รับสิทธิ์เข้าถึงบันทึกการพิจารณาของคณะลูกขุนฉบับเต็มในการพิจารณาคดีมาร์ค ดูซิคในโอไฮโอปี 2547 ชายผิวขาวที่ถูกตั้งข้อหาฆาตกรรม 2 ศพ และอีก 30 กระทง ซึ่งส่วนใหญ่เกี่ยวข้องกับการละเมิดยาเสพติด ดร. Joann Keyton ศาสตราจารย์ด้านการสื่อสารของ NC State และผู้เขียนร่วมของการศึกษากล่าวว่า "นี่เป็นโอกาสที่หาได้ยากในการได้รับข้อมูลเชิงลึกเกี่ยวกับกระบวนการพิจารณาของคณะลูกขุน" "เท่าที่เราทราบ นี่เป็นบันทึกของคณะลูกขุนฉบับเดียวที่มีให้ศึกษาจากคดีโทษประหารชีวิต" เมื่อดูการถอดเสียง คีย์ตันและผู้เขียนร่วมของเธอ - ดร. สตีเฟนสัน เบ็คแห่งมหาวิทยาลัยรัฐนอร์ทดาโคตา - ต่างหัวเราะกันใหญ่ "นี่เป็นเรื่องที่น่าสนใจ" คีย์ตันกล่าว "เราสนใจว่าผู้คนสื่อสารกันภายในกลุ่มอย่างไรเพื่อให้งานสำเร็จลุล่วง และเรามองว่านี่เป็นโอกาสในการสำรวจบทบาทของเสียงหัวเราะว่าผู้คนส่งสัญญาณสนับสนุนหรือขาดการสนับสนุนอย่างไรสำหรับตำแหน่งของคนอื่นๆ ภายในกลุ่ม" เป็นกลุ่ม" คีย์ตันตั้งข้อสังเกตว่ามีการวิจัยน้อยมากเกี่ยวกับบทบาทของเสียงหัวเราะในการสื่อสาร โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อแยกออกจากอารมณ์ขัน นักวิจัยได้เรียนรู้ว่าเสียงหัวเราะสามารถใช้เป็นเครื่องมือทั้งโดยเจตนาและเชิงกลยุทธ์เพื่อควบคุมการสื่อสารและส่งผลต่อการเปลี่ยนแปลงของกลุ่ม ตัวอย่างเช่น คณะลูกขุนคนหนึ่งมีท่าทีแข็งกร้าวและพูดอย่างชัดเจนตั้งแต่เนิ่นๆ ในกรณีที่เธอไม่เห็นด้วยกับโทษประหารชีวิต ในกรณีหนึ่ง เมื่อคณะลูกขุนเห็นด้วยกับสมาชิกคณะลูกขุนคนอื่นๆ สมาชิกคนหนึ่งพูดว่า "เธอฉลาดมาก" ทำให้เกิดเสียงหัวเราะจากสมาชิกคนอื่นๆ ในกลุ่ม “นั่นมีผลทำให้เธอห่างเหินจากคณะลูกขุนคนอื่นๆ มากขึ้น” คีย์ตันกล่าว "เมื่อคณะลูกขุนตั้งขึ้น พวกเขาไม่รู้จักกัน" คีย์ตันกล่าว "ส่วนหนึ่งของกระบวนการตัดสินคือการสร้างความสัมพันธ์ภายในกลุ่ม ตัวอย่างเช่น การหาว่าใครคิดเหมือนฉัน ใครจะมีตำแหน่งเดียวกับฉัน มีพลวัตของอำนาจอยู่ในการเล่น" นักวิจัยยังพบว่า "เสียงหัวเราะมีความสำคัญ แม้ว่ามันจะเป็นงานกลุ่มที่จริงจังก็ตาม" คีย์ตันกล่าว " การหัวเราะ เป็นเรื่องธรรมชาติ แต่เราพยายามกลั้นหัวเราะในบรรยากาศที่เป็นทางการ ดังนั้น เมื่อมันเกิดขึ้น ควรตรวจสอบให้ละเอียดยิ่งขึ้น" ตัวอย่างเช่น มีอยู่ช่วงหนึ่งที่คณะลูกขุนไม่ชัดเจนว่าประโยคที่เกี่ยวข้องกับข้อหาใดข้อหาหนึ่งคือ 30 วันหรือ 30 ปี ความสับสนนี้นำไปสู่เสียงหัวเราะอย่างกว้างขวาง “เสียงหัวเราะทำให้คณะลูกขุนคลายความตึงเครียดลงได้ ขณะเดียวกันก็ทำให้พวกเขารับทราบว่าพวกเขาทำผิดพลาด ดังนั้นพวกเขาจึงสามารถก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับแก้ไขข้อผิดพลาดนั้น” คีย์ตันกล่าว "การหัวเราะเป็นวิธีหนึ่งในการจัดการกับความกำกวมและความตึงเครียดในสถานการณ์ที่กลุ่มหนึ่งพยายามทำการตัดสินใจที่เป็นผลสืบเนื่องและมีการใช้พลวัตของอำนาจอย่างไม่เป็นทางการ" คีย์ตันกล่าว "มีโอกาสน้อยมากที่จะได้เห็นการตัดสินใจของกลุ่มโดยมีผลลัพธ์ที่สำคัญในที่สาธารณะ" คีย์ตันอธิบาย "โดยปกติจะทำเป็นการส่วนตัว เช่น ในการประชุมคณะกรรมการบริษัทหรือการพิจารณาคดี แต่การหัวเราะเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นบ่อยครั้ง และไม่ใช่เพียงเพราะเรื่องตลกเท่านั้น ไม่มีใครในคณะลูกขุนหัวเราะเยาะเรื่องตลก"