น้ำแข็งขั้วโลกเหนือ

การศึกษาใหม่แสดงให้เห็นว่าผลกระทบของสนธิสัญญาไปไกลถึงอาร์กติก การศึกษาใหม่ที่นำโดยนักวิจัยด้านสภาพอากาศที่ Columbia Engineering และ University of Exeter แสดงให้เห็นว่าผลกระทบของสนธิสัญญาครอบคลุมไปถึงอาร์กติก: การบังคับใช้ทำให้การเกิดขึ้นของอาร์กติกที่ปราศจากน้ำแข็งครั้งแรกล่าช้าออกไปมากถึง 15 ปี ขึ้นอยู่กับ รายละเอียดการปล่อยมลพิษในอนาคต การศึกษาได้รับการเผยแพร่ในวันนี้โดย PNAS Lorenzo Polvani ผู้ร่วมวิจัยกล่าวว่า "ฤดูร้อนอาร์กติกที่ปราศจากน้ำแข็งเป็นครั้งแรก โดยที่มหาสมุทรอาร์กติกซึ่งปราศจากน้ำแข็งในทะเล จะเป็นก้าวสำคัญในกระบวนการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ และการค้นพบของเราก็สร้างความประหลาดใจให้กับเรา" ลอเรนโซ โพลวานี ผู้ร่วมวิจัยกล่าว Maurice Ewing และ J. Lamar Worzel ศาสตราจารย์ด้านธรณีฟิสิกส์ในภาควิชาฟิสิกส์ประยุกต์และคณิตศาสตร์ประยุกต์ และศาสตราจารย์ด้านวิทยาศาสตร์โลกและสิ่งแวดล้อม "ผลลัพธ์ของเราแสดงให้เห็นว่าสภาพภูมิอากาศจะได้รับประโยชน์จากพิธีสารมอนทรีออลในอนาคตอันไกลโพ้น พิธีสารกำลังชะลอการละลายของน้ำแข็งในทะเลอาร์กติกในขณะนี้ นั่นคือสิ่งที่สนธิสัญญาด้านสภาพอากาศที่ประสบความสำเร็จทำ นั่นคือผลลัพธ์ที่วัดได้ภายในไม่กี่ทศวรรษ ของการนำไปปฏิบัติ” ผลกระทบของ ODS Polvani ตั้งข้อสังเกตว่าการละลายอย่างรวดเร็วของน้ำแข็งในทะเลอาร์กติกเป็นสัญญาณที่ใหญ่ที่สุดและชัดเจนที่สุดของการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศของมนุษย์ การคาดการณ์ในปัจจุบันบ่งชี้ว่าฤดูร้อนอาร์กติกครั้งแรกที่ปราศจากน้ำแข็งจะเกิดขึ้นภายในปี 2593 เนื่องจากความเข้มข้นของก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ที่เพิ่มขึ้นในชั้นบรรยากาศเป็นส่วนใหญ่ อย่างไรก็ตาม ก๊าซเรือนกระจกที่ทรงพลังอื่น ๆ ก็มีส่วนทำให้ น้ำแข็ง ในทะเลอาร์กติกสูญเสียเช่นกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ODS เมื่อ ODS ถูกควบคุมอย่างเข้มงวดโดยพิธีสารมอนทรีออล ในช่วงปลายทศวรรษ 1980 ความเข้มข้นในชั้นบรรยากาศเริ่มลดลงในช่วงกลางทศวรรษ 1990 Polvani และผู้ร่วมเขียน Mark England, Royal Commission for the Exhibition of 1851 Senior Research Fellow at the University of Exeter และอดีตนักศึกษาระดับปริญญาเอกของ Polvani สนใจเป็นพิเศษในการสำรวจผลกระทบของ ODS เนื่องจากโมเลกุลของพวกมันนั้นพบได้น้อยมาก ในชั้นบรรยากาศมีพลังในการทำให้โลกร้อนมากกว่าก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์หลายหมื่นเท่า การวิเคราะห์แบบจำลองสภาพภูมิอากาศใหม่ นักวิจัยวิเคราะห์แบบจำลองสภาพภูมิอากาศใหม่และพบว่าพิธีสารมอนทรีออลกำลังชะลอการปรากฏตัวครั้งแรกของฤดูร้อนอาร์กติกที่ปราศจากน้ำแข็งออกไปถึง 15 ปี ขึ้นอยู่กับการปล่อย CO 2 ในอนาคต พวกเขาเปรียบเทียบภาวะโลกร้อนโดยประมาณจาก ODS ที่มีและไม่มีพิธีสารมอนทรีออลภายใต้สองสถานการณ์ของการปล่อย CO 2 ในอนาคต ระหว่างปี 2528-2593 ผลลัพธ์ของพวกเขาแสดงให้เห็นว่าหากไม่ประกาศใช้พิธีสารมอนทรีออล อุณหภูมิเฉลี่ยพื้นผิวโลกโดยประมาณจะอุ่นขึ้นประมาณ 0.5 °C และขั้วโลกอาร์กติกจะอุ่นขึ้นเกือบ 1 °C ในปี 2050 "การลดสภาพอากาศที่สำคัญนี้เกิดขึ้นทั้งหมดจากการลดก๊าซเรือนกระจกที่ร้อนขึ้นจาก ODS ที่มีการควบคุม โดยการสูญเสียโอโซนในชั้นบรรยากาศสตราโตสเฟียร์ที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ไม่ได้มีบทบาทอะไร" อังกฤษกล่าว "แม้ว่า ODSs จะมีไม่มากเท่ากับก๊าซเรือนกระจกอื่นๆ เช่น คาร์บอนไดออกไซด์ แต่พวกมันก็สามารถส่งผลกระทบอย่างแท้จริงต่อภาวะโลกร้อนได้ ODSs มีผลกระทบที่ทรงพลังเป็นพิเศษในแถบอาร์กติก และพวกมันเป็นตัวขับเคลื่อนที่สำคัญของการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศในอาร์กติกในช่วงครึ่งหลัง ของศตวรรษที่ 20 แม้ว่าการหยุดผลกระทบเหล่านี้ไม่ใช่เป้าหมายหลักของพิธีสารมอนทรีออล แต่เป็นผลพลอยได้ที่ยอดเยี่ยม" การตรวจสอบอย่างต่อเนื่องเป็นสิ่งสำคัญ ตั้งแต่กลางทศวรรษที่ 1990 พิธีสารมอนทรีออลประสบความสำเร็จในการลดความเข้มข้นของ ODS ในชั้นบรรยากาศ และมีสัญญาณว่าชั้นโอโซนเริ่มฟื้นตัว แต่การวิจัยเมื่อเร็ว ๆ นี้ชี้ให้เห็นว่าความเข้มข้นของ ODS เพิ่มขึ้นเล็กน้อยในช่วงปี 2553-2563 และอังกฤษและโปลวานีเน้นย้ำถึงความสำคัญของการเฝ้าระวัง